امتناع از مدرسه یک مسئله جدی بهداشت روانی و جسمانی برای بسیاری از کودکان و نوجوانان است. غیبت از مدرسه یک عامل خطر برای بروز رفتارهای پرخطر در نوجوانان، خشونت، سوء مصرف مواد و... است.

اگر غیبت‌های غیرقابل توجیه به صورت مزمن ادامه یابد ممکن است به باز ماندن کودک یا نوجوان از تحصیل و پیامدهای ناشی از آن نظیر محرومیت‌های اقتصادی مشکلات شغلی و اجتماعی و روان پزشکی در بزرگسالی منجر شود. رفتار امتناع از مدرسه طبق تعریف عبارت است از امتناع کودک از حضور در مدرسه و یا مشکل براي ماندن در محيط مدرسه برای تمام روز يا قسمتي از روز.

این تعریف موارد زیر را در بر می‌گیرد:

• کودکانی که به طور کامل از مدرسه غیبت می‌کنند.
• آنها که ابتدا در مدرسه حضور می یابند اما سپس در طول ساعات مدرسه، آن را ترک می‌کنند.
• آنها که با مشکلات رفتاری نظیر بدخلقی‌های صبح گاهی یا مشکلات روانی‌ جسمانی در مدرسه حضور می‌یابند.
• آنها که استرس نامعمولی را در طول ساعات مدر سه نشان می‌دهند و به مراقبان خود التماس می‌کنند که مدرسه را ترک کنند و در خانه بمانند.

• احتمالاً یک آمادگی ژنتیکی برای رشد مشکلات هیجانی و اضطراب شامل امتناع از مدرسه وجود دارد. اگر پدر یا مادر کودک دچار مشکلات اضطراب باشند، کودک به احتمال بیشتری به مشکلات اضطرابی مبتلا خواهد شد.
• امتناع از مدرسه رفتن به مدرسه و مشکلات حضور در مدرسه ممکن است ناشی از یک بیماری روانپزشكي باشد. این بیماریها عبارتند:

1. اضطراب جدایی

2. افسردگی

3. بی اعتنایی مقابله‌ای

4. اختلال سلوك

5. ساير اختلالات 

• برخی کودکان اجتناب کننده از مدرسه انتظارات پایینی دربارۀ مهارت‌های خود برای مقابله و کنار آمدن با مسائل و مشکلات دارند. این کودکان وقتی در موقعیت‌های مبهم یا تهدید کننده (مثل محیط مدرسه، پرسش کلاسی، فعالیت‌های خاص در مدرسه و... قرار می‌گیرند دچار اضطراب می‌شوند.
• نحوه برقراري پیوند کودک با مدرسه نیز می‌تواند در شروع امتناع از مدرسه نقش داشته باشد.

منظور از پيوند كودك با مدرسه، احساس نزديكي دانش‌آموز نسبت به مدرسه و احساس رضايت وي از تأمين نیازهای تحصیلی، اجتماعی، و... مي‌باشد.

عوامل مربوط به پيوند كودك با مدرسه عبارتند از: ادارۀ مثبت کلاس درس، شرکت در فعالیت‌های فوق برنامه و قبول نظم و مقررات مدرسه. اگر کودک در مدرسه احساس امنیت نداشته باشد، از ارزش و احترام برخوردار نباشد، مورد آزار و اذیت دیگر شاگردان یا پرسنل مدرسه قرار گیرد، احتمال عدم حضور در مدرسه بیشتر می‌شود.

• صرف نظر از علت‌های نخستین امتناع از مدرسه، کاهش اضطراب کودک از طریق های ذیل می‌تواند در نقش یک پاداش یا تقویت کنندۀ مثبت (عاملی که باعث افزایش یک رفتار می‌شود) عمل کند و باعث تداوم مشکلات کودک در زمینه امتناع از مدرسه گردد.

1. زمانی که کودک از رفتن به مدرسه امتناع می‌کند، در واقع از عواملی که مربوط به مدرسه است و باعث ایجاد اضطراب در کودک می‌شود اجتناب و دوری می‌کند. اين مسئله امتناع را تشديد مي‌كند.

2. وقتی کودک به مدرسه نمی‌رود در واقع از موقعیت‌های اجتماعی ناراحت کننده و ارزیابی کننده در مدرسه هم دور می‌شوند. مثلاً کودکان یا نوجوانانی که خجالتی هستند و در همکاری و ارتباط با همسالان و یا اشخاص دیگر در مدرسه مشکل دارند و یا مشکلاتی در زمینه‌های امتحان، پرسش شفاهی، کنفرانس‌های شفاهی در مقابل دانش آموزان دیگر، عملکردهای ورزشی و... دارند. دراین دسته جای می‌گیرند. این کودکان یا نوجوانان ممکن است احساس طرد شدن از همسالان بکند.

3. مورد پاداش دهندۀ دیگر در کودکان امتناع کننده از مدرسه عبارت است از کسب توجه از اشخاص مهم بخصوص والدین. در این مورد، مدرسه به خودی خود، نامطلوب نیست اما کودک ترجیح می‌دهد تا در خانه یا محل کار والدین بماند. این کودکان ممکن است رفتارهایی مثل بدخلقی، شکایت‌های جسمانی اغراق شده و فرار از مدرسه را نشان دهند. ممکن است آنها دچار بیماری اضطراب جدایی یا لجبازی مقابله‌ای نیز باشند.

4. چهارمین تقویت‌کننده (عامل پاداش دهندۀ مطلوب) عبارت از این است که کودک یا نوجوان از مدرسه امتناع می‌کند تا فعالیت‌های جذاب تر خارج از مدرسه نظیر تماشای تلویزیون، بازی کامپیوتری، وقت گذراندن با دوستان یا رفتن ره مهمانی و... را انجام دهد.

پیش از پرداختن به مشكل، باید اطلاعات جامعی دربارۀ کودک و رفتار امتناع از مدرسه به دست آید.

• لازم است که روزها یا دوره‌های زمانی که کودک خارج از مدرسه است اندازه‌گیری و ثبت شود.
• والدین گزارشی از مشکلات مربوط به آماده شدن برای مدرسه و حضور مداوم کودک در مدرسه بدهند.
• مصاحبه‌ای با کودک دربارۀ نگرانی‌ و توانایی‌هایش ترتیب داده شود.
• بیماری‌های روانپزشكي مرتبط با امتناع از مدرسه با مصاحبۀ دقیق شناسایی شود (اگر بیماری روانپزشكي داشته باشد جهت ارزيابي و درمان ارجاع شود).
• بدرفتاری‌های کودک در خانه و مدرسه ثبت شود.

با وجود اطلاعات بالا می‌توان تصمیم‌گیری بهتری در مورد نحوۀ برخورد با مشكل این کودکان و نوجوانان اتخاذ نمود.

توصيه‌هائي براي والدين

• والدین باید بعد از یک فعالیت لذت بخش، ساعات محدودی را با کودک در مدرسه حضور یابند.
• کودک را به ازای هر بار بیشتر ماندن در مدرسه تشویق کنید.
• می‌توانید برای وی جوایزی کوچک و متناسب برای رفتار آماده شدن به موقع، عدم گریه و قشقرق در هنگام رفتن به مدرسه، حضور در مدرسه بدون گریه و بی قراری حضور در کلاس بدون گریه، ماندن تمام روز در مدرسه بدون ناراحتی.
• کودک را بوسیلۀ سرزنش، تحقیر، تنبیه بدنی مجبور به حضور در مدرسه نکنید.
• در فرستادن کودک به مدرسه آرام و با ثبات باشید.
• از بحث‌های طولانی و گیج کننده با کودک بپرهیزید.
• در مورد فرستادن کودک به مدرسه، تردید و دودلی به خود راه ندهید.
• کودک را در ساعات مدرسه به نزد پزشک نبرید.
• اگر کودک به هر دلیلی در خانه ماند، وی را از فعالیت‌های سرگرم کننده نظیر بازی، تماشای تلویزیون و... محروم کنید. بهتر است کودک در جایی خارج از خانه که چندان مورد علاقه اش نبست بماند تا برای ماندن در خانه تشویق نشود.
• اگر کودک به دلایل بیماری در خانه مانده است، سعی کنید او را در رختخواب نگه دارید. به او بگویید که بیمار است و باید استراحت کند.
• مواردي كه كودك از طرد شدن توسط ساير بچه‌ها در مدرسه ترس دارد از طريق بازي نقش مهارت‌هاي دوست‌يابي را با او تمرين كنيد.
• در فعاليت‌هاي مربوط به مدرسه كودك نظير اوليا و مربيان و ...
• كودك خود را با سايرين مقايسه نكنيد.
• مسئوليت‌هاي ساده‌اي كه توانائي انجام آن را دارد در مدرسه به آنها واگذار شود.